Stadion Narodowy to megalomański projekt władzy. Gigantomania! Po co nam wielki, gargantuiczny stadion w Warszawie, skoro mecze na Euro 2012 spokojnie można rozegrać na oddalonym o 2 kilometry stadionie Legii? Kompaktowy Stadion na 30 tysięcy widzów jest atutem Warszawy! Po co nam jeszcze dwa razy większy stadion? Leczenie kompleksów?

Takie nagłówki mogłoby być wałkowane w latach 2007-2012 kiedy przygotowywaliśmy się do organizacji wielkiej imprezy sportowej jaką było Euro 2012. Całe szczęście takie głosy były w znacznej mniejszości, a debata wokół samego Stadionu Narodowego polegała na tym jaki powinien mieć kształt – czy powinien być np. olimpijski – by w przyszłości móc gościć inne imprezy sportowe niż piłka nożna, czy może powinien mieć kilka tysięcy krzesełek więcej, by w przyszłości móc gościć finał Ligi Mistrzów.

Rząd Platformy Obywatelskiej już raz zafundował Polakom skok cywilizacyjny. Ta łatka „ciepłej wody w kranie” jest dosyć niezasłużona. Na poprawę infrastruktury drogowej, kolejowej i sportowej przeznaczono około 100 miliardów złotych.

W 2012 roku w końcu można było przejechać z Warszawy do Berlina autostradą, sama Warszawa zyskała obwodnicę, nasze dworce przestały wyglądać jak postkomunistyczne relikty bez toalety i zadaszenia. W latach 2007-2012 gołym okiem było widać rozwój infrastrukturalny.

Polacy przyzwyczaili się do rozwoju i chcą więcej. Elity PO jednak stwierdziły w pewnym momencie, że hołota dostała już raz swoje igrzyska – i wystarczy.

Osoby jak Barbara Czerniawska, która w imieniu władzy otwarcie powiedziała w Polsat News, że jest „zdumiona” zaangażowaniem Polaków w projekt CPK. Wielkie zdumienie, mimo że to właśnie Platforma Obywatelska przyzwyczaiła Polaków do wielkich zmian i rozwoju.

CPK jest kwestionowane, jako „nieopłacalne” – kiedy to w momencie, gdy ponad piętnaście lat temu, gdy Polska nie była jeszcze tak zamożna jak dzisiaj – ładowano miliardy złotych na nowoczesne stadiony, które – umówmy się – nie były i wciąż nie są infrastrukturą „pierwszej potrzeby”

A taką właśnie infrastrukturą jest projekt CPK. I to dlatego Polacy jej w większości oczekują. Mamy autostrady, lepsze dworce, nowoczesne stadiony. Teraz czas na lotnisko z prawdziwego zdarzenia – prawdziwą wizytówkę kraju oraz Kolej Dużych Prędkości. Czas stać się prawdziwym zachodnim krajem.

Wstępne plany zakładały start budowy fabryki półprzewodników Intela pod Wrocławiem już w pierwszym kwartale tego roku. Czyli lada chwila. Nic z tych planów nie będzie, a budowa musi poczekać.

Wszystko to za sprawą chęci renegocjacji umowy przez nowy rząd oraz co za tym idzie niewysłanie wniosku do Komisji Europejskiej o uzyskanie zgody na udzielenie pomocy publicznej.

Według Gazety Prawnej – „Nowy gabinet chce ugrać od Intela deklaracje większych inwestycji w polską naukę i zamierza renegocjować umowę ze spółką”.

Niby brzmi jak dobry pomysł – wielka korporacja sypnie groszem na rozwój polskiej nauki i badań.

Z tymże – walka o te kilka miliardów złotych przyniesie więcej szkód niż korzyści – nawet jeśli Intel zgodzi się na takie warunki.

Bo jaki sygnał idzie w świat?

„Nie rób interesów z Polską, to nie są poważni ludzie.”

Doszło do wielomiliardowego dealu – jednak wystarczy zmiana rządu, by owy deal zakopać w piach.

Po wielu perturbacjach udało ci się dogadać z polskim rządem – otrzymasz dotację i możesz ruszać z budową nowoczesnej fabryki – pierwszej tego typu w danym kraju. Dajesz im przy tym swoje „know how” – w końcu nie jest to jakaś zwykła montownia, tylko produkcja hi – tec.

Niestety – w międzyczasie zmienił się rząd. Ludzie, z którymi się dogadałeś nie mają już nic do powiedzenia, a ci nowi milczą i nie wywiązują się z dogadanego dealu.

Pytasz więc, czy wszystko ok? Czy możesz działać? W odpowiedzi dostajesz – „No, no sir – gimme more money. You are rich from America. Gimme dolar.”

Nie jest to zachodnie i dojrzałe podejście do sprawy. Zachowaliśmy się jak zwykła republika Batustanu. Wygląda to tak samo jak wstrzymywanie zgody na wejście Szwecji do NATO przez Turcję i Węgry. Nie ma to politycznego sensu innego, jak „America, gimme more money!”

Takie sytuacje zrażą do nas inne korporacje, które będą wolały dogadać się z bardziej poważnymi europejskimi krajami. Nie będzie Intela, nie będzie CPK, nie będzie elektrowni atomowej – będzie Batustan.

„*uj, dupa i kamieni kupa!”

Niemiecka minister spraw zagranicznych Annalena Baerbock z Partii Zielonych jest jedną z najczęściej latających osób w niemieckim rządzie.

W sierpniu 2022 roku zdarzyło się, że latała codziennie z Maroka do Niemiec i z Niemiec do Danii.

Gdy chciała wrócić z Kopenhagi do domu w Berlinie okazało się, że piloci musieli udać się na obowiązkowy odpoczynek.

Minister zadzwoniła więc po drugi rządowy samolot Airbus A340, który przyleciał z Kolonii by odebrać ją z Kopenhagi.

Pierwszy samolot musiał zatem wrócić do bazy pusty.

Mówimy tutaj o Airbusie A340 – samolocie dalekiego zasięgu, który może zabrać na pokład prawie 400 osób.

Odległość z Kopenhagi do Berlina to 350 km. Naprawdę można było użyć chociażby rządowej limuzyny, by dotrzeć do domu w kilka godzin. Przestronny samolot to jednak jeszcze większy komfort.

Partia Zielonych jest za podnoszeniem podatków na loty pasażerskie ze względu na dbałość o środowisko.

Widocznie w Niemczech również panuje zwyczaj „Co wolno wojewodzie, to nie tobie…”